این خستگی، ناشی از هیچ کاری نکردن، اصن منطقی نیس به نظرم

خیلیی دلم میگیره گریه نمیکنم

ی لبخند کش دار میزنم پاهامو تکون میدم

با موهام ور میرم بعد خیره میشم ب

دیوار سفید رو ب روم بغضمو میخورم

ک ی وقت اشک نشه عاخه قراره محکم باشم

بعد پا میشم خودمو تو اینه نگاه میکنم

 ی لبخند کش دار دیگه تحویل خودم میدم

ی چایی میریزم و ی موسیقی غمگین تو دلم میگم

زندگی چ قشنگه...

....................

 تعجبی ندارد

 اگر از کنار خیلی ها ک ادعا می کنند دوستم دارند

 تنها با نیشخندی بر لب رد شوم