از بعد تو، خستگی، ترسش ریخته،درنمی رود.

این قاصدک هایی که سَرِ راهِ من

قنوت گرفته اند

آرامشِ کدام پنجره را 

برای کدام خانه می برند.

و اینکه آیا تو 

هنوز هم بعد از دیدنِ

 دو گنجشک کناره پنجره

برایم نامه می نویسی؟

این دستهایی که داخل جیبم گذاشته ام.

این چشم هایی که

 هر روز باران را تماشا می کنند.

وَ این قلبی که در سینه 

زیستن را معنا می کند

همه امانتِ تو هستند.

زود بیا...

زندگی زبان مرا نمی فهمد...